Pot Jan Dorien nog an toe.
Ze liep parmantig door de straten van Maastricht, was smoorverliefd en helemaal de weg kwijt.
Bijzonder, Geweldig zag ze eruit, om door een ringetje te halen.
Iedereen kende dat meisje, velen werden verliefd.
Exentriek, monfiat en zeer bij de tijd.
Ze liet niet met haar sollen totdat ze Jan Dorie ontmoette.
Verdorie, nu is ze dood.
Niemand zal haar vergeten, ze was moeders mooiste, de mooiste van Maastricht.
Een goedgevulde pot staat op haar graf.
Ik weet niet van wie die bloemen zijn.
Ze leeft in velen harten.