Verdwenen
Lopend over straat werden we aangesproken door een tweetal aardige koppeltjes die zo vriendelijk waren en ons de weg wezen naar het centrum in Maastricht. Er volgde een mooi gesprek dat we voortzette in één van de leuke restaurantjes die Maastricht rijk is waarna we besloten in Maastricht te overnachten.
In Maastricht heerst een bijzondere sfeer waarvoor je als Maastrichtenaar niet buiten de gemeentegrenzen hoeft te gaan om een leuk moment te ervaren.
Het verhaal gaat dat er in Maastricht een man loopt met een gouden been.
’s-Avonds hoor je hem lopen, tik tak tik tak tik tak.
Omdat het onze eerst nacht in Maastricht was en we nog geen kamer hadden geboekt besloten we rondom de kerk waar hij zich schijnt te begeven hem daar te ontmoeten.
Het was twee uur, werd drie uur en voor we het wisten mochten we hem ontmoeten. Een statig postuur zittend op een bank vroeg ons om een kleinigheidje voor te eten. Met betraande ogen keek hij ons aan en vertelde dat hij vandaag was beroofd. Bedelend zonder succes was hij ten langen lesten op het bankje in slaap gevallen.
Hij rook niet naar alcohol, stonk niet naar drugs, zag er netjes uit, we vonden dat iemand in zo’n uitzonderlijke positie een steuntje in de rug verdiende en gaven hem ons laatste contante geld.
Hij keek ons recht in de ogen, reikte zijn hand en trok ons mee naar een verlaten steegje. Een hond gaf hij zijn laatste korstje brood en vertelde ons dat ze drachtig was en ieder moment kon bevallen.
Wil je weten hoe dit verhaal afloopt?
